Taka nigdy nie będę...

Ja, żona. Ja, matka. Ja, cholernie poukładana, miałam sen. Zbudził mnie w nocy i nie dał spokoju do dziś.
Grzeczna byłam, od zawsze. Nudnie, okropnie, ohydnie grzeczna. Ucząca się, wierząca. 
Teraz mam 30 lat i patrząc wstecz czuję gorzki smak niewykorzystanych okazji. 
Nie nauczyłam się palić, ba, nie spróbowałam ani jednego papierosa! Nie nauczyłam się pić wódki, ba, nie wypiłam ani kieliszka. Nie zapaliłam jointa. Nie sypiałam z mężczyzną bez zobowiązań. Nie chodziłam na koncerty. Nie szalałam na imprezach. Nie znam życia.
Gdy o tym myślę, czuję żal, cholerny żal, że umknęło mi to, co jest smaczkiem życia, a inteligentnie używane może stać się wspomnieniem młodości.
Słyszałam raz zdanie: "lepiej prosić o przebaczenie niż o pozwolenie" i cholera, to cała prawda o życiu.
Teraz jestem żoną fajnego męża, mamą fajnej córki, gospodynią fajnego domu i mam wszystko czego potrzebuję ale czuję niedosyt. 
Chce mi się palić papierosy, słuchać dekadenckiej muzyki, upić się choć raz i rzygać gdzieś na ulicy, tańczyć do rana w klubie, kochać się z mężem w aucie...jestem za młoda by tego nie robić i za stara by o tym choćby myśleć. Zamknięta w konwenansach i w tym co wypada. Jest mi siebie żal...
W moim życiu nie ma miejsca na takie wyskoki, jeśli chcę stworzyć mojej rodzinie to czego dla nich pragnę-coś najlepszego.
Pozostaje mi chyba tylko przeboleć to, pogodzić się, że życie wiedzie nieraz różnymi ścieżkami. Może kiedyś okaże się, że jednak słusznymi. 
Dziś mam żałobę po dziewczynie, którą nigdy nie będę...


                                Axl Rose, Slash i panna ;)

Komentarze

  1. toffi16 listopada 2011 23:05

    ja na szczęście nie muszę niczego żałować

    ale chłopaków odkopałaś na zdjęciu :D :D :D

    OdpowiedzUsuń
  2. LuciowaMama16 listopada 2011 23:31

    To się ciesz :)Pewnie fajnie będzie na starość zdjęcia oglądać i imponować wnukom ;)
    Zdjęcie czaderskie, to fakt :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Unknown18 listopada 2011 03:38

    Do papierosów nigdy mnie nie ciągnęło, wręcz przeciwnie. Wódkę pić potrafię ale z mężczyzną byłam tylko jednym tak na prawdę. I nie żałuję - chociaż moje rówieśniczki robią właśnie teraz to, co ty opisujesz. Może za 10 lat przyjdzie refleksja: mogłam później zostać mamą, nie wychodzić tak wcześnie za mąż...Ale teraz...Jest dobrze :D
    A seks w aucie zawsze można wypróbować, fajna sprawa ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. kejt18 listopada 2011 12:14

    Oj tam, oj tam, waniliowego papieroska możesz sobie buchnąć wieczorem przy blasku księżyca z wiedźmami na balkonie i napić się whisky w naparstku, skoro nie paliłaś, na pewno nie będzie Ci smakował. Nie będziesz żałować, że nie spróbowałaś, a będziesz szczęśliwa i docenisz to, że masz spokojne i grzeczne życie. Lepiej czasem poszaleć z głową niż raz ją stracić w akcie desperacji:)Wtedy to dopiero jest żal. Ja od dawna potęskniwałam za imprą z dobrym alkoholem, po niespełna dwóch latach od urodzenia dziecka udało nam się czmychnąć z domu po uspaniu dziecka.. i co? Mąż pił najlepszą whisky obserwując panoramę stolicy z 22 piętra, podchodzę do niego i mówię: "o czym myślisz..", a on: "tęsknię za nim.." :)A potem pojechaliśmy jeszcze do klubu, poskakaliśmy 10 minut... i wróciliśmy do domu, marząc o gorącej herbacie. W klubie śmierdziało potem, muzyka to łomot, a wszyscy sie zachwycają, że taki dobry klub... Już nie dla nas. Czasem trzeba się przekonać, że to na co mamy ochotę nie smakuje tak jak dawniej:)

    OdpowiedzUsuń
  5. LuciowaMama18 listopada 2011 12:37

    Kejt, pewnie masz rację. Stąd moja żałoba, bo to co minęło już nie wróci, a teraz nie ma już miejsca na "normalną" realizację tego wszystkiego. Wśród imprezujące w klubie młodzieży czułabym się pewnie, jak dzik, papieros w akcie desperacji po 30-stce to nie to samo co popalanie za murkiem szkoły średniej lub na studenckich bibach, a upita teraz wyglądałabym pewnie śmiesznie.
    Stąd mój ból, gdy był na to czas, ja byłam świętą, a teraz już nie wypada realizować tych wszystkich szaleństw zarezerwowanych dla "młodości".
    Czyżby dopadała mnie kryzys wieku średniego tuż po 30-tych urodzinach? :D

    OdpowiedzUsuń
  6. kejt19 listopada 2011 05:52

    Chyba tak:) ja 30 kończę w przyszłym tygodniu i wcale nie z tego powodu, a jednak robi się w głowie podobny bilans niewykorzystanych szans..

    OdpowiedzUsuń
  7. Natalia- włóczykijka30 listopada 2011 08:20

    Niedalej jak wczoraj też naszła mnie refleksja na temat zbuntowanej młodości. Obserwuję w kraju, w którym mieszkam ( Szwajcaria) młodych ludzi, którzy już w wieku licealnym wiedzą jak potoczy się ich życiowa droga. Tak działa tu system i nie mają oni okazji do buntu. Czasem zastanawiam się czy któregoś dnia to wszystko w nich nie pęknie i nie weźmie góry zwykła potrzeba zrobienia czegoś głupiego, czegoś na opak, co nikomu się nie spodoba? A co do żalu za przeszłością- ja czułam kiedyś podobny, z tym, że żałowałam właśnie bycia tę ,,zbuntowaną".Myślę, że to, kim byłam w przeszłości, wpływa na mój wieczny niepokój teraz. Czasem z nostalgią wspominam licealne czasy, ale niestety po drodze zostawiłam tez wielu skrzywdzonych przeze mnie ludzi, bo to, że upijasz się, uciekasz z domu czy wybierasz podejrzane towarzycho w wieku nastu lat, nie dotyczy tylko Ciebie. Teraz to już przeszłość- stare dzieje, ale czasem żałuję tego co mówiłam/ zrobiłam moim rodzicom i modlę się, żeby mój syn nie był w młodości aż tak pogubiony;)

    OdpowiedzUsuń
  8. LuciowaMama30 listopada 2011 12:04

    Dziękuję za to świadectwo.

    OdpowiedzUsuń
  9. forum callback29 lipca 2018 09:00

    Bardzo fajna i ciekawa to jest historia.Oby ich było więcej.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wrzesień...zanurzam się w międzyczasie...

Obraz
Ostatni czas jest inny...właściwie nie mam nic do powiedzenia, wszystko jest tak przyziemnie oczywiste, że szkoda słów by o tym deliberować. Moje ciało przejęło kontrolę i całkiem mnie zdominowało. To stan nazywany Stanem Błogosławionym.... Jednak przyszedł wrzesień, dla mnie czas magiczny i długo wyczekiwany. No właśnie...od paru miesięcy towarzyszy mi uczucie wyczekiwania, całkowicie się w nim schowałam i jakbym całkiem zniknęła, słyszę tylko mijający czas i na niego zwracam uwagę. Dziś jestem sama w domu, rodzina wyjechała na parę dni. Szelest drzew za oknami i Mozart wprawiają mnie w stan błogości i przychodzi do mnie uczucie dawno zapomnianego spokoju ducha, czerpania siły z samotności. Poszłam więc do ogrodu, bosymi stopami chodziłam po trawie, zebrałam trochę malin, czytałam.  Odczułam głęboki sens swojego stanu zawieszenia. Trudno mi się z tym pogodzić, ale nieraz "siedzenie w poczekalni życia" nie jest czasem straconym, tylko chwilą przed wielką podróżą, która
Czytaj więcej

Gdzie mieszka miłość?

Obraz
Dzień mamy....dziś bardziej niż w innym czasie czuję tę moc Gdy małe, lepkie rączki obejmują moją szyję, gdy dostaję laurkę i portret z pięknymi rzęsami, znikam, zatapiam się w tej matczynej słodkości.  Córki to radość mojego życia, jednak codzienność matki jest, jak olimpiada, wielki wysiłek, wielkie skupienie, nie co 4 lata, ale każdego dnia, każdej godziny. Myślę, że każda matka mogłaby z powodzeniem zastąpić generała na wojnie. Wciąż więc wojuję i zmagam się z rutyną i potrzebą jakiejkolwiek własnej realizacji. Nieraz wygrywam, częściej jednak przegrywam, nakrywam się nogami, a na głowie tańczą mi córy, pies i świnka Peppa.  Zamykam oczy, czas zwalnia, porwałam Lu na kawę, w tym wykupionej chwili tulimy się do siebie i szepczemy czułe słówka, patrzę na jej warkocze i widzę w tym całym wirze sens, widzę go w każdym splocie jej włosów. Uświadamiam sobie, że właśnie w tych splotach mieszka miłość mamy. Dziś to ja zaplatam miłość w jej warkocze, jutro ona będzie zaplatać warkoc
Czytaj więcej

Kobiecość, w której żyję.

Obraz
Spokojny wrześniowy dzień, dzieci bawię się w pokojach, a ja porządkuję kuchnię po śniadaniu. Słońce pada z ukosa na stół. Myję dzbanek na kawę, jej zapach rozchodzi się po całym domu. dodałam do niej dziś miodu i goździków, niech słodycz rozgrzeje krew. Kawa bulgocze i paruje, jak moje myśli, odganiam je niecierpliwie dłonią, jak odpędza się niechciany puszek topoli przywiany przez wiatr. Jednak te myśli wciąż wracają...w końcu siadam i piszę by je jakoś poukładać i włożyć do szuflady.... jestem kobietą..... jestem kobieca.... kobieta kobieca..... femina..... wagina...... victoria. Jak znaleźć swoje miejsce w tym świecie, w którym albo feministki wyją pod sejmem albo kobieta to ta, która nosi siaty... stoję gdzieś w rozkroku bo żadna ze mnie feministka ani kuchta. Dzisiejszy świat nie znajduje miejsca dla.....strażniczki.....strażniczki domowego ogniska, a właśnie tak siebie określam, gdy o tym mówię przez twarze rozmówców przebiega grymas rozbawienia i niedowierzania. Ale tak wła
Czytaj więcej

Chudy pasztet :) czyli moje pierwsze kroki na poważnie;):)

Obraz
No i mam przepis na chudy pasztet. Bałam się tego przepisu, to miał być mój pierwszy w życiu pasztet i choć brzmi to śmiesznie, naprawdę się denerwowałam. Nie wiem, może to coś na kształt sprawdzianu zdolności prowadzenia domu... Zanim zamknęłam się w kuchni, by gotować, ganiałam po sklepach zbierając potrzebne produkty, ale warto było:) A oto przepis: -1/2 kg udźca indyka -1/2 kg udźca wołowego -20dkg wątróbki drobiowej -3 jajka -2 marchewki -pietruszka -mały seler -tymianek, majeranek, jałowiec, liść laurowy, ziele angielskie, -2/3 szklanki mielonych migdałów -chili -sól, pieprz, Mięso wołowe i indycze, marchewki, pietruszkę, seler, liście laurowe i ciele angielskie zalać wodą i gotować na małym ogniu przez ok 2 godziny. Wątróbkę podsmażyć na oliwie. Zmiksować ugotowane mięso, wątróbkę, warzywa, jajka, migdały, zioła i trochę wywaru z mięsa na gładką masę. Przełożyć całość do formy do pieczenia wyłożonej folią aluminiową. Piec w temp.180 stopni C przez ok 1 godzinę.ł
Czytaj więcej

Idę pod prąd...już podjęłam decyzję.

Obraz
Iść pod prąd i nie oglądać się na innych. Trudna sprawa...od jakiegoś czasu doświadczam po wielokroć odczucia, jak bardzo różnię się ze swoim poglądem na życie od reszty ludzi... Nie raz juz miałam oczywiście poczucie, że nie przystaję to "normalnej" rzeczywistości, jednak od czasu przeprowadzki wszystko nie tylko przyśpieszyło ale i wyklarowało się. Widzę, że różnię się bardziej niż początkowo myślałam.  Przyjaciółka robiła ostatnio badania na naszej rodzince, kulturoznawcze testy ;) Wysnuła wnioski, które okazały się dla mnie przełomowe, bo określiły i nazwały moje samopoczucie od jakiegoś czasu: różnimy się od innych, bo przedmioty mają dla nas mniejszą wartość, ważniejsze są RELACJE i...duchowość. Mąż zawiesił lustro w przedpokoju, nie-nowe, nie-ładne, z kropkami i zaciemnieniami, zniekształcające odbicie.  Dla mnie jest jak tryptyk życia: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, jak anioł ze skrzydłami. Pewnie są lustra piękniejsze, modniejsze, bardziej zadbane jedn
Czytaj więcej

Branie w posiadanie...

Obraz
Dziwne to zagadnienie...egoistyczne...bo branie w posiadanie kojarzy mi się z grabieżą, zagarnianiem. Jednak w tych słowach kryje się wielka siła zdobywania nowej przestrzeni. To właśnie skupia moją uwagę, dużo myślę o tym, dlaczego zwlekam z pracami w ogrodzie, dlaczego tak długo trwa urządzanie naszego domu. Jednego dnia siedząc przy oknie z gorącą kawą oświeciło mnie, że tak naprawdę, boję się wziąć w posiadanie ten dom i ogród, że nie zasługuję by tu osiąść, by tu rządzić... Siedziałam tak chwil smakując tę swoją bezradność i nieśmiałość względem 113 letniego domu i jego konserwatywnego ducha. Przyszedł jednak czas, gdy wzięłam córeczkę za rękę i poszłyśmy brać w posiadanie ogród. Odważyłam się wykopać parę niechcianych krzewów, potem kwiatów, które nie pasowały do mojej wizji ogrodu. Wzięłam w posiadanie tę przestrzeń, w której dotąd poruszałam się, jak po obcym terenie. Zapach ziemi był oszałamiający, biedronki chodziły nam po rekach, a ptaki śpiewały w wilgotnej aurze wi
Czytaj więcej

Czerwonowłosa wiedźma...

Obraz
Czas zatacza koło :) Znów jestem czerwonowłosa :) Jednak tym razem rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Kiedyś byłam jak wiatr, teraz jestem, jak ziemia. Mocno stoję i zaczynam kołysać biodrami. Znów zaczynam taniec kobiecości, jednak teraz mocno przyprawiony siłą i determinacją, cynamonem i henną. Bo przecież kobiecość ma wiele twarzy, wiele wcieleń, wiele mocy... Zaczyna się jesień, Wrzesień to czas wiatru, zmiany, przemiany. Czas już z nową, wielką siłą wejść z impetem w nowy czas. Rudość to ja...
Czytaj więcej

Moje spotkanie z kobiecością

Są we mnie jakieś takie tajemnicze drzwi, stare, smagane przez lata woda morską i wiatrem, które gdy sie otwierają, zaczyna się dla mnie zupełnie nowy czas. To drzwi które powstały dawno, cholernie dawno, gdy jedna z moich przodkiń postanowiła chronić to, co w swojej kobiecości uznawała za najbardziej cenne. Wcześniej zdarzało mi się dotykać dłonią tych drzwi, czuć ich chropowatą siłę... Tak naprawdę nie wiedziałam co mam o nich myśleć. Może nawet się ich bałam. Teraz jednak przyszedł czas by je otworzyć, nie mam już czasu czekać... Umalowałam usta karminową szminką, chyba po to by dodać sobie animuszu, tak naprawdę powinnam wychylić kielicha na odwagę ale chciałam zachować jasność umysłu. Staję przed drzwiami i z bijącym sercem...spodziewając się totalnie wszystkiego...naciskam klamkę. Szum fal  chłodna, piaszczysta plaża  wilgoć i słona mgła  Widzę idącą na spotkanie kobietę, jest odziana w skóry i futra, ma długie włosy, wszystkowiedzące oczy, zmarszczki od śmiechu. Jest
Czytaj więcej

Życie w rozkwicie :)

Obraz
Gdy spadł śnieg pierwszy raz spojrzałam w oczy swojej drugiej córki....choć trudno mi było uwierzyć w to szczęście, które otrzymałam, wierzę czy nie ono jest od stycznia częścią mojego życia :D Po trudnym ciążowym roku dostałam wiatr w żagle, a codzienność z dwiema córkami okazuje się prostsza, wspanialsza, radośniejsza niż mogłam to sobie wyobrazić :) Nie ma w niej trudu, jest tylko wielka radość, że wreszcie jestesmy w komplecie. Już nie czekam na to co ma przyjść, mamy swój dom rodzinny, mamy ogród, mamy dwie córy :) To szczęście i poczucie przynależenia do czegoś naprawdę wartościowego powoduje, że czuję spokój, tam w środku, gdzie wcześniej było tylko nierwowe rozedrganie i właśnie wciąż to oczekiwanie na wiatr, który wreszcie coś zmieni. Zanurzyłam się w naturze, piekę, gotuję, domuję. Zbieram mniszki i kwiaty czarnego bzu na miody, robię syropy z pędów sosny. Matkowanie mnie porwało i dopełniło :D chusty, karmienie piersią...wspaniały matkowy budyń :D Nasz dom: ciepły, goś
Czytaj więcej