Chleb

Chleb powoli staje się moją obsesją:) W pozytywnym sensie oczywiście. Widzę w nim głębszy sens.
"I chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj"...
Każdy kolejny upieczony chleb kończy się szybciej niż wcześniejszy:) Nie wiem co w tym jest, magia nie tylko chwili, ale i wszechświat cały, cały człowiek.
Wczoraj postanowiłam upiec kolejny bochenek. Wyciągnęłam swoją misę i szczodrą i szeroką. Odmierzając miarki mąki, przesypuję ją między palcami, dotykam jej chropowatość.Chłód ziaren jest taki kojący. Nucę jakąś melodię, nie znam jej, przyszła z wiatrem...
A potem przychodzi pora na...zakwas.
Otwieram słoiczek i zanurzam nos w cierpkim, kwaskowatym, jabłkowo-różanym aromacie. To w nim jest życie, które tworzy magię. Być może własnie to "życie" popycha mnie ku zmianom, których nigdy sobie nawet nie wyobrażałam.
Pieczenie chleba tworzy dom, ognisko, które chce się podsycać, ciepło do którego chce się wracać.
Kobiety od tysięcy lat wyrabiały ciasto, wykonywały te same gesty, czuły ten sam zapach, który czuję dziś ja...wspaniale jest stawać się częścią tego magicznego świata, czerpać z niego...bo tu zaczyna się życie.

Mój święty zakwas :)
Wszystkie rodzaje mąki i ziaren razem

Wyrastający chleb
Zwieńczenie pracy


Komentarze

  1. Unknown7 stycznia 2012 13:41

    A gdzie można znaleźć przepis na ten cudowny chleb?

    OdpowiedzUsuń
  2. LuciowaMama8 stycznia 2012 08:10

    Przepis będzie tematem kolejnego wpisu :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Monika Zawadzka30 stycznia 2019 10:00

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  4. Dominika Polańska30 stycznia 2019 10:01

    Oj nie ma to jak własny wypieczony chleb. Jeszcze gdy użyjemy do tego doskonałej mąki https://basiazsercem.pl to już w ogóle można go piec codziennie. Oczywiście nie zawsze znajdzie się na to czas, ale jestem zdania, że czasami warto poświęcić chwilę czy dwie i wypiec sobie swój własny chleb.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wrzesień...zanurzam się w międzyczasie...

Obraz
Ostatni czas jest inny...właściwie nie mam nic do powiedzenia, wszystko jest tak przyziemnie oczywiste, że szkoda słów by o tym deliberować. Moje ciało przejęło kontrolę i całkiem mnie zdominowało. To stan nazywany Stanem Błogosławionym.... Jednak przyszedł wrzesień, dla mnie czas magiczny i długo wyczekiwany. No właśnie...od paru miesięcy towarzyszy mi uczucie wyczekiwania, całkowicie się w nim schowałam i jakbym całkiem zniknęła, słyszę tylko mijający czas i na niego zwracam uwagę. Dziś jestem sama w domu, rodzina wyjechała na parę dni. Szelest drzew za oknami i Mozart wprawiają mnie w stan błogości i przychodzi do mnie uczucie dawno zapomnianego spokoju ducha, czerpania siły z samotności. Poszłam więc do ogrodu, bosymi stopami chodziłam po trawie, zebrałam trochę malin, czytałam.  Odczułam głęboki sens swojego stanu zawieszenia. Trudno mi się z tym pogodzić, ale nieraz "siedzenie w poczekalni życia" nie jest czasem straconym, tylko chwilą przed wielką podróżą, która
Czytaj więcej

Gdzie mieszka miłość?

Obraz
Dzień mamy....dziś bardziej niż w innym czasie czuję tę moc Gdy małe, lepkie rączki obejmują moją szyję, gdy dostaję laurkę i portret z pięknymi rzęsami, znikam, zatapiam się w tej matczynej słodkości.  Córki to radość mojego życia, jednak codzienność matki jest, jak olimpiada, wielki wysiłek, wielkie skupienie, nie co 4 lata, ale każdego dnia, każdej godziny. Myślę, że każda matka mogłaby z powodzeniem zastąpić generała na wojnie. Wciąż więc wojuję i zmagam się z rutyną i potrzebą jakiejkolwiek własnej realizacji. Nieraz wygrywam, częściej jednak przegrywam, nakrywam się nogami, a na głowie tańczą mi córy, pies i świnka Peppa.  Zamykam oczy, czas zwalnia, porwałam Lu na kawę, w tym wykupionej chwili tulimy się do siebie i szepczemy czułe słówka, patrzę na jej warkocze i widzę w tym całym wirze sens, widzę go w każdym splocie jej włosów. Uświadamiam sobie, że właśnie w tych splotach mieszka miłość mamy. Dziś to ja zaplatam miłość w jej warkocze, jutro ona będzie zaplatać warkoc
Czytaj więcej

Kobiecość, w której żyję.

Obraz
Spokojny wrześniowy dzień, dzieci bawię się w pokojach, a ja porządkuję kuchnię po śniadaniu. Słońce pada z ukosa na stół. Myję dzbanek na kawę, jej zapach rozchodzi się po całym domu. dodałam do niej dziś miodu i goździków, niech słodycz rozgrzeje krew. Kawa bulgocze i paruje, jak moje myśli, odganiam je niecierpliwie dłonią, jak odpędza się niechciany puszek topoli przywiany przez wiatr. Jednak te myśli wciąż wracają...w końcu siadam i piszę by je jakoś poukładać i włożyć do szuflady.... jestem kobietą..... jestem kobieca.... kobieta kobieca..... femina..... wagina...... victoria. Jak znaleźć swoje miejsce w tym świecie, w którym albo feministki wyją pod sejmem albo kobieta to ta, która nosi siaty... stoję gdzieś w rozkroku bo żadna ze mnie feministka ani kuchta. Dzisiejszy świat nie znajduje miejsca dla.....strażniczki.....strażniczki domowego ogniska, a właśnie tak siebie określam, gdy o tym mówię przez twarze rozmówców przebiega grymas rozbawienia i niedowierzania. Ale tak wła
Czytaj więcej

Chudy pasztet :) czyli moje pierwsze kroki na poważnie;):)

Obraz
No i mam przepis na chudy pasztet. Bałam się tego przepisu, to miał być mój pierwszy w życiu pasztet i choć brzmi to śmiesznie, naprawdę się denerwowałam. Nie wiem, może to coś na kształt sprawdzianu zdolności prowadzenia domu... Zanim zamknęłam się w kuchni, by gotować, ganiałam po sklepach zbierając potrzebne produkty, ale warto było:) A oto przepis: -1/2 kg udźca indyka -1/2 kg udźca wołowego -20dkg wątróbki drobiowej -3 jajka -2 marchewki -pietruszka -mały seler -tymianek, majeranek, jałowiec, liść laurowy, ziele angielskie, -2/3 szklanki mielonych migdałów -chili -sól, pieprz, Mięso wołowe i indycze, marchewki, pietruszkę, seler, liście laurowe i ciele angielskie zalać wodą i gotować na małym ogniu przez ok 2 godziny. Wątróbkę podsmażyć na oliwie. Zmiksować ugotowane mięso, wątróbkę, warzywa, jajka, migdały, zioła i trochę wywaru z mięsa na gładką masę. Przełożyć całość do formy do pieczenia wyłożonej folią aluminiową. Piec w temp.180 stopni C przez ok 1 godzinę.ł
Czytaj więcej

Idę pod prąd...już podjęłam decyzję.

Obraz
Iść pod prąd i nie oglądać się na innych. Trudna sprawa...od jakiegoś czasu doświadczam po wielokroć odczucia, jak bardzo różnię się ze swoim poglądem na życie od reszty ludzi... Nie raz juz miałam oczywiście poczucie, że nie przystaję to "normalnej" rzeczywistości, jednak od czasu przeprowadzki wszystko nie tylko przyśpieszyło ale i wyklarowało się. Widzę, że różnię się bardziej niż początkowo myślałam.  Przyjaciółka robiła ostatnio badania na naszej rodzince, kulturoznawcze testy ;) Wysnuła wnioski, które okazały się dla mnie przełomowe, bo określiły i nazwały moje samopoczucie od jakiegoś czasu: różnimy się od innych, bo przedmioty mają dla nas mniejszą wartość, ważniejsze są RELACJE i...duchowość. Mąż zawiesił lustro w przedpokoju, nie-nowe, nie-ładne, z kropkami i zaciemnieniami, zniekształcające odbicie.  Dla mnie jest jak tryptyk życia: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, jak anioł ze skrzydłami. Pewnie są lustra piękniejsze, modniejsze, bardziej zadbane jedn
Czytaj więcej

Branie w posiadanie...

Obraz
Dziwne to zagadnienie...egoistyczne...bo branie w posiadanie kojarzy mi się z grabieżą, zagarnianiem. Jednak w tych słowach kryje się wielka siła zdobywania nowej przestrzeni. To właśnie skupia moją uwagę, dużo myślę o tym, dlaczego zwlekam z pracami w ogrodzie, dlaczego tak długo trwa urządzanie naszego domu. Jednego dnia siedząc przy oknie z gorącą kawą oświeciło mnie, że tak naprawdę, boję się wziąć w posiadanie ten dom i ogród, że nie zasługuję by tu osiąść, by tu rządzić... Siedziałam tak chwil smakując tę swoją bezradność i nieśmiałość względem 113 letniego domu i jego konserwatywnego ducha. Przyszedł jednak czas, gdy wzięłam córeczkę za rękę i poszłyśmy brać w posiadanie ogród. Odważyłam się wykopać parę niechcianych krzewów, potem kwiatów, które nie pasowały do mojej wizji ogrodu. Wzięłam w posiadanie tę przestrzeń, w której dotąd poruszałam się, jak po obcym terenie. Zapach ziemi był oszałamiający, biedronki chodziły nam po rekach, a ptaki śpiewały w wilgotnej aurze wi
Czytaj więcej

Czerwonowłosa wiedźma...

Obraz
Czas zatacza koło :) Znów jestem czerwonowłosa :) Jednak tym razem rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Kiedyś byłam jak wiatr, teraz jestem, jak ziemia. Mocno stoję i zaczynam kołysać biodrami. Znów zaczynam taniec kobiecości, jednak teraz mocno przyprawiony siłą i determinacją, cynamonem i henną. Bo przecież kobiecość ma wiele twarzy, wiele wcieleń, wiele mocy... Zaczyna się jesień, Wrzesień to czas wiatru, zmiany, przemiany. Czas już z nową, wielką siłą wejść z impetem w nowy czas. Rudość to ja...
Czytaj więcej

Moje spotkanie z kobiecością

Są we mnie jakieś takie tajemnicze drzwi, stare, smagane przez lata woda morską i wiatrem, które gdy sie otwierają, zaczyna się dla mnie zupełnie nowy czas. To drzwi które powstały dawno, cholernie dawno, gdy jedna z moich przodkiń postanowiła chronić to, co w swojej kobiecości uznawała za najbardziej cenne. Wcześniej zdarzało mi się dotykać dłonią tych drzwi, czuć ich chropowatą siłę... Tak naprawdę nie wiedziałam co mam o nich myśleć. Może nawet się ich bałam. Teraz jednak przyszedł czas by je otworzyć, nie mam już czasu czekać... Umalowałam usta karminową szminką, chyba po to by dodać sobie animuszu, tak naprawdę powinnam wychylić kielicha na odwagę ale chciałam zachować jasność umysłu. Staję przed drzwiami i z bijącym sercem...spodziewając się totalnie wszystkiego...naciskam klamkę. Szum fal  chłodna, piaszczysta plaża  wilgoć i słona mgła  Widzę idącą na spotkanie kobietę, jest odziana w skóry i futra, ma długie włosy, wszystkowiedzące oczy, zmarszczki od śmiechu. Jest
Czytaj więcej

Życie w rozkwicie :)

Obraz
Gdy spadł śnieg pierwszy raz spojrzałam w oczy swojej drugiej córki....choć trudno mi było uwierzyć w to szczęście, które otrzymałam, wierzę czy nie ono jest od stycznia częścią mojego życia :D Po trudnym ciążowym roku dostałam wiatr w żagle, a codzienność z dwiema córkami okazuje się prostsza, wspanialsza, radośniejsza niż mogłam to sobie wyobrazić :) Nie ma w niej trudu, jest tylko wielka radość, że wreszcie jestesmy w komplecie. Już nie czekam na to co ma przyjść, mamy swój dom rodzinny, mamy ogród, mamy dwie córy :) To szczęście i poczucie przynależenia do czegoś naprawdę wartościowego powoduje, że czuję spokój, tam w środku, gdzie wcześniej było tylko nierwowe rozedrganie i właśnie wciąż to oczekiwanie na wiatr, który wreszcie coś zmieni. Zanurzyłam się w naturze, piekę, gotuję, domuję. Zbieram mniszki i kwiaty czarnego bzu na miody, robię syropy z pędów sosny. Matkowanie mnie porwało i dopełniło :D chusty, karmienie piersią...wspaniały matkowy budyń :D Nasz dom: ciepły, goś
Czytaj więcej